Ἀήττητη ἀδυναμία
Τοῦ πρωτοπρεσβύτερου Μιχαὴλ Καρδαμάκη
Σταυρὸς εἶναι ἡ ὁδὸς
ποὺ ὁ Θεὸς διάλεξε γιὰ
νὰ ἔρθει στοὺς ἀνθρώ-
πους καὶ οἱ ἄνθρωποι
νὰ πᾶνε στὸ Θεό· νὰ ἀναζητήσει
τὸν ἑαυτό του (τὴν εἰκόνα του)
στοὺς ἀνθρώπους καὶ οἱ ἄνθρωποι
νὰ ξαναβροῦν τὸν ἑαυτό τους (τὸ
ἀρχέτυπό τους) στὸ Θεό. Πρόκειται
πραγματικὰ γιὰ μιὰ κρυμμένη περι-
πέτεια, μιὰ ὁδὸ ὀδύνης, ὁδὸ ἐπίπο-
νη καὶ τραγική, ἀλλὰ ἀληθινὴ καὶ
αὐθεντική, ὅταν ὁ Θεὸς εἶναι Θεὸς
ἀληθινὸς καὶ Σωτήρας μοναδικὸς
στὸ Σταυρό του καὶ οἱ ἄνθρωποι
φτάνουν ἐνσυνείδητα μὲ τὴν ὀδύ-
νη, αἴροντας τὸ σταυρό τους, στὸ
Θεό. Ὁ Θεὸς βέβαια στὸ Σταυρὸ
αὐτοαποκαλύπτεται καὶ αὐτοπα-
ραδίνεται ὡς Θεὸς ἀδύνατος καὶ
ἀνυπεράσπιστος, πτωχὸς καὶ ἐπαί-
της. Αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι ἡ «μωρία»
καὶ τὸ «σκάνδαλο», τὸ μέγα πα-
ράδοξο καὶ ὁ μέγας πειρασμὸς γιὰ
τὴν ἀνθρώπινη εὐσέβεια καὶ τὸν
ἀνθρώπινο λόγο. Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι
καὶ ἡ «σοφία» καὶ τὸ «θαῦμα»
τοῦ Θεοῦ, ἡ μαρτυρία καὶ ἡ ἐλπί-
δα τοῦ τί μπορεῖ νὰ κατορθώσει ἡ
«δύναμη τῆς θεότητας» ἐκείνη ποὺ
ἀνοίγει ἕνα διέξοδο στὸ ἀδιέξοδο
καὶ κάνει δυνατὴ τὴν ἐλπίδα στὴν
ἀπόγνωση. Πρόκειται γιὰ μυστήριο
ἀκατάληπτο καὶ φοβερό, ποὺ δὲν
προσδιορίζεται ἀλλὰ προσδιορίζει,
ποὺ δὲν καταργεῖ ἀλλὰ ἀπελευθε-
ρώνει, ποὺ δὲν ἀναιρεῖ ἀλλὰ σώ-
ζει ὅλη τὴν ἱστορία ἀνοίγοντάς την
στὶς ἀδιάφθορες, ἐσχατολογικὲς
προοπτικές της.
Ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ
μυστήριο τῆς «ἀήττητης ἀδυναμίας
τοῦ Θεοῦ» ἢ τῆς «ἀπειροδύναμης
ἀγαθότητος τῆς θεαρχικῆς ἀσθένει-
ας». Ὁ Θεὸς εἶναι ἀπειροδύναμος
καὶ ἀήττητος στὸ πάθος καὶ τὴν
ἀδυναμία τῆς ἀγάπης, ποὺ τελειώ-
νεται στὸ Σταυρὸ καὶ ἐκφράζεται μὲ
τὸ Σταυρό. Ὁ Χριστὸς μὲ τὸ Σταυρὸ
ἔρχεται νὰ φανερώσει καὶ νὰ βε-
βαιώσει ὅτι ἡ ἀνθρώπινη φύση
γεννήθηκε μέσα στὸν πόθο τῆς
τριαδικῆς ἀγάπης καὶ σώζεται μέσα
στὸ πάθος τῆς τριαδικῆς ἀγάπης.
Ὁ Σταυρὸς εἶναι τὸ μέγα μυστήριο
τῆς θείας φιλανθρωπίας, τὸ ἐνέχυ-
ρο τῆς θείας εὐσπλαχνίας καὶ σω-
τηρίας, ἡ πιὸ γήινη καὶ ψηλαφητὴ
εἰκόνα τοῦ οὐράνιου σταυροῦ τῆς
ἀγάπης. Ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ κατάλυ-
ση τοῦ θανάτου καὶ ὁ θρίαμβος τῆς
ζωῆς. Ὁ Σταυρὸς εἶναι ἡ ἀγαπητικὴ
ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ στὴν τρέλα
τοῦ ἀνθρώπου νὰ διαλέγει τὸ θά-
νατο, ἡ ἀπελευθερωτικὴ ἐξουσία
τοῦ Χριστοῦ πάνω στὴν παράσιτη
ἐξουσία τοῦ Πονηροῦ, ἐξουσία
θανάτου.
[…] Στὸ ἑξῆς ὁ ἄνθρωπος κρίνε-
ται ἀπὸ τὴ στάση του ἀπέναντι στὸ
σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, τὴ φιλία ἢ τὴν
ἔχθρα του: «Ἐν μέσῳ δύο ληστῶν
ζυγὸς δικαιοσύνης εὑρέθη ὁ Σταυ-
ρός σου· τοῦ μὲν καταγομένου εἰς
ᾍδην τῷ βάρει τῆς βλασφημίας·
τοῦ δὲ κουφιζομένου πταισμάτων,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου