ΑΒΒΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ

Ἕνας νέος μοναχός ἐπεσκέφθη τόν Ἀββᾶ Θεόδωρο προκειμένου νά τοῦ πῆ μιά μεγάλη στενοχώρια πού εἶχε. · Στόν κόσμο Γέροντα, εἶπε ὁ μοναχός, ἤμουν καλύτερος. Νήστευα πιό πολύ, ἔκανα πολλές προσευχές, ἀγρυπνίες, εἶχα κατάνυξη, ἔκανα ἀγαθοεργίες. Ἐδῶ στήν ἔρημο, τά ἔχασα αὐτά καί φοβᾶμαι μήπως χάσω καί τήν ψυχή μου. · Ἔχεις δίκηο, τοῦ εἶπε ὁ σοφός καί διορατικός Γέροντας. Ἀλλά αὐτά πού ἔκανες στόν κόσμο δέν ἦταν τίποτε ἄλλο παρά ἔργο κενοδοξίας καί τό μόνο πού ἐπιζητοῦσες ἦταν ὁ ἀνθρώπινος ἔπαινος. Ἤθελες νά σοῦ λένε μπράβο οἱ ἄνθρωποι. Ὅμως ὁ Θεός δέν τά δεχόταν τά ἔργα σου καί τίς πράξεις σου. Ἀντίθετα ὁ διάβολος χαιρόταν μέ τήν ἐπίπλαστη εὐσέβειά σου. Τώρα ὅμως πού ἀποφάσισες νά ἀγωνιστῆς σωστά καί κατατάχτηκες ὁριστικά στό στρατό τοῦ Κυρίου, ὁ διάβολος λυπήθηκε καί ὁπλίστηκε δυνατά ἐναντίον σου. Ἐδῶ δέν δέχεσαι τούς ἐπαίνους τῶν κοσμικῶν, ἀλλά μαθαίνεις τήν ταπείνωση. Ἐδῶ συντρίβεται τό ἐγώ σου καί βρίσκεις σιγά σιγά τήν πνευματική σου ἰσορροπία. Μάθε παιδί μου, ὅτι ἀρέσει πιό πολύ στόν Κύριό μας ἕνας μόνο ψαλμός,ὅταν τόν λές μέ ταπείνωση καί συντριβή καρδίας, παρά χίλιοι ψαλμοί σάν αὐτούς πού ἔλεγες στόν κόσμο γιά νά ἐπιδεικνύης τήν δῆθεν εὐσέβειά σου καί νά ἀπολαμβάνης τούς ἐπαίνους τῶν ἀνθρώπων,νομίζοντας ὅτι κάποιος εἶσαι. Ὅ,τι ἔκανες στόν κόσμο ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς κενοδοξίας σου. Ὁ νέος ἐπέμεινε. Γέροντα ἐδῶ δέν κάνω τίποτα. Ἐκεῖ ἤμουν καλύτερος. · Ἄκουσε, παιδί μου, εἶπε μέ αὐστηρότητα ὁ φωτισμένος Ἀββάς,καί αὐτό πού κάνεις αὐτή τή στιγμή, νά ἐπιμένης νομίζοντας ὅτι στόν κόσμο ἤσουν καλύτερος, εἶναι ὑπερηφάνεια. Θυμᾶσαι τόν Φαρισαῖο τῆς παραβολῆς; Καί αὐτός τήν ἴδια γνώμη εἶχε γιά τόν ἑαυτό του καί καταδικάστηκε. Εἶχε ὑψηλόφρονες, ὑπερήφανους λογισμούς. Νόμιζε ὅτι αὐτός ἦταν ὁ καλύτερος. Ὅτι οἱ ἄλλοι δέν ἦταν τίποτα μπροστά του. Πίστευε ὅτι ἦταν ὁ πιό εὐσεβής καί ὁ καλύτερος τηρητής τοῦ νόμου. Ἐπίσης,θυμᾶσαι τόν τελώνη; Δικαιώθηκε γιατί εἶχε αὐτογνωσία τήν ὁποία πέτυχε μέσα ἀπό τήν ταπείνωση. Πιό ἀρεστός εἶναι στό Θεό ὁ ἁμαρτωλός, μέ τή συντετριμμένη καρδιά καί τίς ταπεινές σκέψεις, παρά ὁ ὑψηλόφρων «ἐνάρετος». Ἡ διδασκαλία αὐτή τοῦ σοφοῦ Γέροντα, συνέτισε τόν νεαρό μοναχό. · Σ’εὐχαριστῶ Γέροντα, τοῦ εἶπε μέ εὐγνωμοσύνη, σώθηκε ἡ ψυχή μου σήμερα. Σημείωσις: Θαυμάσια ἡ διδαχή τοῦ Γέροντα, ἀδελφοί μου. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι κάνουμε αὐτό τό λάθος. Νομίζουμε ὅτι εἴμαστε ἐν τάξει ἀπένταντι στό Θεό καί μέ θρασύτητα τό διακηρύττομε, ἔχοντες ὑπερηφάνεια καί ἐγωισμό. Περιφρονοῦμε τούς συνανθρώπους μας. Κάνομε πράγματα πρός τό θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις. Μᾶς ἀρέσουν οἱ ἔπαινοι. Φροντίζουμε νά διατυμπανίζομε τίς δῆθεν ἀρετές μας καί νά διακηρύττομε τά ὅποια κατορθώματά μας. Τί πλάνη καί αὐτή! Δέν κατανοοῦμε ὅτι μέσα ἀπό μιά τέτοια ἀντιμετώπιση τῆς ζωῆς ὁδηγούμεθα στόν πνευματικό ὄλεθρο. Γιατί ἄραγε δέν συνειδητοποιοῦμε ὅτι ἡ μόνη ὁδός, ἡ ἀσφαλής καί βεβαία πού ἀνάγει στόν οὐρανό εἶναι ἡ ταπείνωσις; Ναί εἶναι δύσκολο νά ἀποβάλλης τούς δερμάτινους χιτῶνες τοῦ ἐγωισμοῦ καί τῆς αὐταρέσκειας καί ἀνθρωπαρέσκειας. Χρειάζεται ἀγῶνας μεγάλος. Διότι ὁ διάβολος, ἀλλά καί τά ἄλλα δύο μέτωπα πού τροφοδοτοῦνται ἀπ’ αὐτόν, ὁ ἑαυτός σου δηλαδή καί ὁ κόσμος δέν σέ ἀφήνουν νά προχωρήσης πνευματικά. Τυφλώνεσαι, διαστρέφεται ἡ ἐπιθυμία σου καί ζῶντας μέσα στήν πνευματική ἔρημο βλέπεις ὀφθαλμαπάτες, ἐνῶ ἡ πραγματικότητα εἶναι διαφορετική. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος μιλώντας γιά τήν ταπείνωση λέγει τά ἑξῆς: «Ἐάν μέ ρωτήσης ποιά εἶναι ἡ πρώτη ἀρετή, θά σοῦ ἀπαντήσω, ἡ ταπείνωση. Κι ἄν μέ ρωτήσης καί δεύτερη καί τρίτη καί δεκάτη...καί ....τελευταία πάλι τήν ἴδια ἀπάντηση θά λάβης. Ἡ ταπείνωση. Αὐτή εἶναι ἡ βάση τῶν ἀρετῶν. Χωρίς αὐτή ὅλες οἱ ἄλλες ἀρετές,ἔστω καί ἄν ἰσχυρίζεσαι ὅτι τίς ἔχεις,δέν σέ βοηθοῦν...». Καί ἀλλοῦ ὁ ἴδιος Ἅγιος λέγει. Ἡ ταπείνωση μοιάζει μέ τήν κλωστή πού ἑνώνει τίς χάντρες σ΄ἕνα περιδέραιο. Ἄν αὐτή ἡ κλωστή κοπῆ, τότε ὅλες οἱ χάντρες σκορπίζονται. Ἔτσι ἄν δέν ὑπάρχει ἡ ταπείνωση νά ἑνώνη ὅλες τίς ἄλλες ἀρετές , αὐτές χάνονται καί ὁ κόπος εἶναι μάταιος. Ἀδελφοί μου, ὁ ἐγωισμός καί ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι προνόμιο τοῦ διαβόλου. Γι’ αὐτό καί ἐξέπεσε ὁ μισόκαλος, γι’ αὐτό καί παγιώθηκε στό κακό. Τόν καίει ἡ ταπείνωση, ὅπως ἀναφέρεται χαρακτηριστικά καί στόν βίο τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου. «Μέ νίκησες καί μέ ἔκαψες Ἀντώνιε, τοῦ εἶπε ὁ πονηρός, γιατί εἶσαι ταπεινός...» Σκέψου, ἀδελφέ μου, ὅτι δέν εἴμαστε τίποτε χωρίς αὐτή τήν ἀρετή. Δές τόν Κύριο ταπεινούμενον, κενούμενον, κατερχόμενον,νηπιάζοντα, σπαργανούμενον, ζωνύμενον τό λέντιον, ἐμπαιζόμενον, ἀνερχόμενον στό Φρικτό Γολγοθᾶ, Σταυρούμενον καί πάσχοντα γιά τήν ἰδική μας σωτηρία... Ἐνωτίσου τῶν Θείων ρημάτων. «Πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτόν ταπεινωθήσεται, ὁ δέ ταπεινῶν ἑαυτόν ὑψωθήσεται...». Μάθε ὅτι ... «ὁ Θεός ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δέ δίδωσι χάριν...» Χρησιμοποίησε ὡς σχοινίον ἀνόδου σου στόν Οὐρανό τήν ὑψοποιό ταπείνωση καί θά ἀκούσης τῆς μακαρίας φωνῆς. «Εἴσελθε δοῦλε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου». Τοῦτο εὔχου καί δι’ ἐμέ.Γένοιτο.