Η Ζωή Της...Μητέρας


Με μιας ανοίγει ο ουρανός, τα σύγνεφα μεριάζουν,
οι κόσμοι εμείνανε βουβοί, παράλυτοι κοιτάζουν.
Μια φλόγα αστράφτει... ακούονται ψαλμοί και μελωδία...
Πετάει έν' άστρο... σταματά εμπρός εις τη Μαρία...
"Χαίρε της λέει αειπάρθενε, ευλογημένη χαίρε!
Ο Κύριός μου είναι με σε. Χαίρε Μαρία, Χαίρε!"
Επέρασαν χρόνοι πολλοί... Μια μέρα σαν εκείνη
αστράφτει πάλι ο ουρανός... Στην έρμη της την κλίνη
λησμονημένη, ολόρφανη, χλωμή κι απελπισμένη,
μια κόρη πάντα τήκεται, στενάζει αλυσωμένη.
Τα σιδερά είναι ατάραγα, σκοτάδι ολόγυρά της.
Η καταφρόνια, η δυστυχιά σέπουν τα κόκαλά της.
Τρέμει με μιας η φυλακή και διάπλατη η θυρίδα
φέγγει κι αφήνει και περνά έν' άστρο, μιαν αχτίδα.
Ο 'Αγγελος εστάθηκε, διπλώνει τα φτερά του...
"Ξύπνα, ταράζου, μη φοβού, χαίρε, Παρθένε, χαίρε.
Ο Κύριός μου είναι με σε, Ελλάς ανάστα, χαίρε".
Οι τοίχοι ευθύς σωριάζονται. Η μαύρ' η πεθαμένη
νοιώθει τα πόδια φτερωτά. Στη μέση της δεμένη
χτυπάει η σπάθα φοβερή. Το κάθε πάτημά της
ανοίγει μνήμ' αχόρταγο. Ρωτά για τα παιδιά της...
Κανείς δεν αποκρένεται... Βγαίνει πετά στα όρη...
Λιώνουν τα χιόνια όθε διαβεί, όθε περάσει η Κόρη.
"Ξυπνάτε εσείς που κοίτεστε, ξυπνάτε όσοι κοιμάστε,
το θάνατο όσοι εγεύτητε, τώρα ζωή χορτάστε".
Οι χρόνοι φεύγουνε, πετούν και πάντα εκείνη η μέρα
είναι γραμμένο εκεί ψηλά να λάμπει στον αιθέρα
μ' όλα τα κάλλη τ' ουρανού. Στολίζεται όλη η φύση
με χίλια μύρια λούλουδα για να τη χαιρετήσει.
Γιορτάστε την, γιορτάστε την. Καθείς ας μεταλάβει
από τη χάρη του Θεού. Και σεις και σεις οι σκλάβοι,
όσοι τη δάφνη στη καρδιά να φέρετε φοβάστε,
αφορεσμένοι να 'στε.
Αριστοτέλης Βαλαωρίτης




Χρόνια Πολλά !!! Μεγάλη μέρα η του Ευαγγελισμού !!!!χάρη σε Εκείνην την σκέπη όλου του κόσμου ... Μεγάλη και ιδιαίτερη και για εμάς χάρη σε Εκείνην την γη της επαγγελίας...
------------------------------------------------

Στ χρο το σύμπαντος τ φαινόμενο τς κλειψης το λίου εναι κάτι πο συχν συμβαίνει. Στ χρο τς χριστιανικς πίστης μως, πάρχει νας λιος πο δν γνωρίζει κλειψη ες τν αώνα. Εναι λιος τς Δικαιοσύνης, Χριστός! Μαζί του λάμπει στος αἰῶνες κα λιος τς Παναγίας μητέρας Του. Κα δν μπορε ν μν εναι λιος, Παναγία μητέρα το Θεο, « μετ Θεν Θεός», κατ τν γιο Γρηγόριο τ Θεολόγο, καθς εναι κείνη πο δέχθηκε μέσα της, κύησε, γέννησε, γαλακτοτρόφησε κα νέθρεψε τ νοητ λιο τς Δικαιοσύνης.



Θεοτόκος εναι λιος γνείας, παρθενίας, πακος, πομονς, σιωπς, γάπης, πίστης, σεμνότητας, καθαρότητας, διακριτικότητας, σωματικς κα ψυχικς ραιότητας. λιος καλοκαιρινός, δεκαπενταυγουστιάτικος, πο λαμπρύνει τ στερέωμα το ορανο κα ποτελε καύχημα κα κόσμημα τν χριστιανν.



ς δομε σύντομα τ μοναδικ ζω ατς τς μοναδικς γυναίκας.



Κατ τ λεγόμενο, «πρωτευαγγέλιο» το ακώβου το δελφοθέου, ερέας Ματθν (23ος πόγονός του Δαβίδ, κατ τν γενεαλογικ πίνακα το Εαγγελιστ Ματθαίου), παντρεύτηκε τ Μαρία κα μαζ πέκτησαν τν ακώβ, τν πατέρα το ωσήφ, το μνήστορος τς Παναγίας, κα τρες κόρες:



τ Μαρία, ποία γέννησε τ Σαλώμη τ μαία,



τ Σοβ, ποία γέννησε τν λισάβετ, τ μητέρα το ωάννη το Προδρόμου κα



τν ννα, ποία γέννησε τ Μαρία, τ μητέρα το Χριστο.



ννα ( μνήμη τς τιμται στς 25 ουλίου), παντρεύτηκε σ λικία 20 τν, τν τριαντάχρονο τότε ωακείμ ( μνήμη του τιμται στς 9 Σεπτεμβρίου μαζ μ τν σύζυγό του ννα), ποος καταγόταν π᾿ τ γενι το Δαβίδ, πως κι κείνη. μως πέρασαν 40 χρόνια γγαμου βίου κα ωακεμ κα ννα δν εχαν ποκτήσει παιδί. τεκνία στν ποχ τος ταν μεγάλη ντροπή. λλ ατ τ ντροπ τν φερναν πάνω τους κα ο δυό τους γόγγυστα κι διαμαρτύρητα πέναντι στ Θεό. πέμεναν τ θέλημά Του, Τν θερμοπαρακαλοσαν, πίστευαν μ πλοϊκ κα πηγαία πίστη στν παντοδυναμία Του κα περίμεναν…



πέναντι στ τόση πίστη, πομον κα προσευχ Θες πάντησε μ πολλαπλ μεγάλα θαύματα. Στέλνει τν γγελό Του κα λύει τν τεκνία τς ννας (9 Δεκεμβρίου). Κα γρι κα στείρα ννα, ς λλη Σάρα, θ μείνει γκυος κα στ 60 της χρόνια θ γεννήσει κα θ᾿ ποκτήσει (8 Σεπτεμβρίου, μέρα Δευτέρα το τους 15 π.Χ.) κόρη. Κα τί κόρη(!) τ Μαρία, τ μετέπειτα Παναγία Δέσποινα.



Τς δωσαν τ᾿ νομα τς γιαγις της, μως τ καθένα π τ πέντε γράμματα το νόματός της παραπέμπει κα σ να γυναικεο πρόσωπο τς Παλαις Διαθήκης τ ποο διακρίθηκε γι μία τουλάχιστον ρετή:



Μ-αριάμ, γι τν γνότητά της,



-βιγαία (=πηγ χαρς), γι τν ταπείνωση & τ σωφροσύνη της,



Ρ-αχήλ (=μνάδα), γι τν μορφιά της,



-ουδήθ, γι τν νδρειοφροσύνη & τν πίστη της,



-ννα (=Θεία Χάρη), γι τν πομονή της.



τσι τ νομα Μαρία περιγράφει κα τ χαρίσματα τς Παναγίας.



Στ δρο ατ το Θεο ο εσεβες γονες τς Μαρίας, παντον μ ντίδωρο. Προσφέρουν στ Θε κενο πο τος πρόσφερε. Φέρνουν στ να κα φιερώνουν στ Θε τν τρίχρονη(!) κορούλα τους.



Μεγάλη καρδιά τους – Μεγάλη πόφασή τους – Μεγάλη πίστη τους.



ς τος θαυμάσουμε κα ς τος μοιάσουμε.



Τ τρίχρονο κοριτσάκι τρέχοντας νέβηκε τ σκαλοπάτια το ναο κι πεσε στν γκαλι το γίου ρχιερέα Ζαχαρία. κενος προφανς, γνωρίζοντας ποι εναι τ θέλημα το Θεο γι᾿ ατ τ παιδί, γεμάτος χαρά, φο πρτα πείθει τν λα γι τ σωστό της παράδοξης πόφασής του, δηγε (21 Νοεμβρίου) τ μικρ κόρη στ «για τν γίων» του ναο (!!!), κε δηλαδ πο μόνο ρχιερέας μπαινε κι ατς μι φορ τ χρόνο. κε φυλάσσονταν π τος σραηλίτες τ ερότερα τν κειμηλίων τους, κιβωτς τς Διαθήκης πο περιεχε τς πλάκες μ τς δέκα ντολές, ράβδος το αρν κα τ δοχεο μ τ μάννα.



κε θ παραμείνει π 12 συναπτ τη πι γν ψυχ π τν ρχ το κόσμου, μικρ Μαρία, ζωντας μ νηστεία, γρυπνία, προσευχή, πακο κα τρεφόμενη π γγελικ χέρια, καθς κείνη μελλε ν ναδειχθε μεγαλύτερη κι π τ «για τν γίων» κα ν γίνει νέα κιβωτς πο μέσα της θ στέγαζε τν Λόγο το Θεο.



Στ ννέα της χρόνια θ γνωρίσει τν πίκρα τς ρφάνιας, καθς θ στερηθε κα τος δυ γαπημένους γονες της. τσι ο ερες το ναο κα ο συγγενες της, ταν πλέον ρθε ρα (σ λικία 15 τν) ν φήσει τ να κα ν βγε ξω στν κόσμο, ποφασίζουν ν μν τν φήσουν μόνη κτεθειμένη στος κινδύνους τς ζως, λλ ν τν προστατεύσουν.



Τν θέτουν π τν προστασία το ωσήφ, νς μακρινο συγγεν της (πως εδαμε νωτέρω), το ποίου γυναίκα εχε πεθάνει κα το εχε δη φήσει 7 παιδιά, 4 γόρια κα 3 κορίτσια (τ ποα ργότερα θ θεωρηθον π τν κόσμο κα σύμφωνα μ τ νόμο τς ποχς, ς δέλφια το ησο Χριστο). πόφασή τους ατ πικυρώθηκε μ θαυμαστ τρόπο, καθς κατ τν κλογ το ωσφ ς μνηστήρα τς Μαρίας, να περιστέρι βγκε π τ ράβδο του κα πέταξε πάνω π τ κεφάλι του.



ωσφ παρέλαβε τ 16χρονη Μαρία, παρ τος δισταγμος πο εχε, πειδ ταν χρος με παιδι κα μεγάλος σε λικία (75 τν).



Μαρία δν πρόλαβε ν κλείσει χρόνο στ νέα της ζω κι να νοιξιάτικο κυριακάτικο πόγευμα στς 25 το Μαρτιο, ν μ τ νο κα τν καρδιά της ταν προσηλωμένη στν νοερ προσευχή, μ τ χείλη σιγόψελνε μνους στ Θε κα μ τ χέρια χρυσοκένταγε τ νέο «καταπέτασμα» το ναο, κουσε π τ᾿ ρχαγγελικ το Γαβριλ τ χείλη, τν κπλήρωση το «πρωτευαγγελίου». «Χαρε, κεχαριτωμένη Μαρία!. Κύριος μετ σο». ρθε τ πλήρωμα το χρόνου γι ν συμβε τ ποθούμενο, καθς γιωτέρα κα καθαροτέρα ψυχ δν πρξε μέχρι τότε, οτε θ πάρξει σν ατ τς Παναγίας. «Μ φοβσαι, Μαρία, θ γεννήσεις τ Γι το ψίστου. Πνεμα γιο θ σ πισκιάσει». Κα πάντησή της πο κολούθησε τος πρώτους νθρώπινους δισταγμούς της: «δού, δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατ τ ρμα σου». σωτήρια πάντηση πο περίμενε λος κόσμος, δόθηκε.



Μαρία γγυος (κα μάλιστα χωρς ν τν γγίξει νδρας!!!). Δν τ χωράει νος το δίκαιου ωσήφ. μως γγελος Κυρίου θ τν νημερώσει γι τ συμβάντα κα τσι κενος, μπροστ στ μάτια το κόσμου θ πάρει τν εθύνη κα θ καλύψει τν Παρθένο.



ταπειν κόρη τς Ναζαρέτ θ γίνει μάνα ντας παρθένος. Παρθένος πρίν, κατ κα μετ τν τοκετό. Ατ εναι πίστη τς κκλησίας. Γι᾿ ατ κα στς εκόνες της γιογραφεται μ τρία στέρια (δυ στος μους κα να στ μέτωπο) πάνω στν σθήτα της κα μνολογεται ς «Νύμφη νύμφευτη».



Τ γεγονς ατ βέβαια, δν μπορε ν τ χωρέσει νος χι μόνο του ωσήφ, μ κα κάθε νθρώπου. Κι μως ξαδέλφη τς Μαρίας λισάβετ, φωτιζόμενη π τ πνεμα το Θεο, θ τ πε: «ρθε σ μένα μήτηρ το Κυρίου μου» κα τ βρέφος πο εχε στν κοιλιά της θ σκιρτήσει μ τν παρουσία τς Παρθένου Μαρίας.



κολουθε τ ταξίδι πρς τν Βηθλεμ τ γενέτειρα το ωσήφ, γι ν πογραφον κε διος κα Μαρία, σύμφωνα μ τν διαταγ το ατοκράτορα κταβιανο Αγούστου.



«τοιμάζου Βηθλεέμ, νοικτε πάσιν δέμ».



Σ᾿ ατ τ σημο χωρι πο βρίσκεται 10 χιλιόμετρα μακρι π τν ερουσαλμ θ γεννήσει Παρθένος σ᾿ ναν στάβλο κα θ ναποθέσει σ᾿ να παχν τν κτίσαντα τν κόσμο λον.



μμανουήλ (= Θες εναι μαζί μας) εναι δ κι μάνα του κρυφ Τν καμαρώνει, καθς πλοϊκ τσομπανόπουλα Τν προσκυνονε, γγελοι Τν μνονε, δολα ζα Τν ζεσταίνουν μ τ χντα τους, μάγοι (σπουδαγμένοι πανεπιστήμονες το καιρο τους) Τν χρυσώνουν.



Στς 8 μέρες κολουθε περιτομ κα νοματοδοσία το νεαρο γοριο. ησος θναι τ᾿ νομά Του.



Στς 40 μέρες ο ελογημένοι γονες το ησο, κολουθώντας τν παράδοση κα τ νόμο το Μωυσ, θ φέρουν τ παιδ στ ναό, γι ν πάρουν λοι μαζ τν ελογία το Θεο κα ν συνεχίσουν τσι ο γονες μ δύναμη κα φρόνηση, τν νατροφ το παιδιο τους.



Θ κολουθήσει φυγ τς γίας οκογένειας στν Αγυπτο, κατόπιν γγελικς προτροπς, γι ν γλιτώσει μικρς ησος π τ φονικ μαχαίρι το ρώδη. γόγγυστα κα μ χαρ Μαρία θ ποφέρει τν ξεριζωμ π τ σπίτι κα τν ξενιτεμ πρς χάριν το παιδιο της.



Δν θ ργήσει μως ν λθει κα ποθητ μέρα τς πιστροφς στν πατρίδα κα γκατάσταση τς ερς οκογένειας στ Γαλιλαία.



Τν Παναγία θ τν ξανασυναντήσουμε στ εαγγέλια. Θ ψάχνει ναγωνίως τ δωδεκάχρονο πι γόρι της, πο Τ εχε χάσει, κατ τν πιστροφ τς οκογένειας π τ να τν εροσολύμων, που εχαν πάει γι τν ορτ το Πάσχα. ραγε μέσα σ τί γωνία θ ζοσε γία της ψυχ κενες τς τρες μέρες πο πέρασαν, προτο βρε τν ησο ν διδάσκει στ σπίτι το πατέρα Του, τος σοφος ρχιερες το ναο;



Τ λαχτάρα πο τς δωσε τότε Γιός της, θ τς τν ξεπληρώσει ταν πι τριαντάχρονος θ᾿ ρχίσει τ δημόσιο ργο Του.



Γι χάρη τς μητέρας Του τότε θ κάνει τ πρτο θαμα Του, ν κα ταν παράκαιρο πως τς επε. ντούτοις, θ κάνει τ νερ κρασ στν ν Καν γάμο γι ν συνεχισθε τ γλέντι κα χαρ τν παρευρισκομένων σ᾿ ατ τ γιορτάσι, διότι… κείνη Το τ ζήτησε!



Σ κάποια λλη στιγμ μως, ταν Τν ναζητοσαν μητέρα του κα τ᾿ δέρφια Του, θ πε πς μητέρα μου κι δέρφια μου εναι κενοι πο φαρμόζουν τ θέλημα το Θεο.



Ο καλοθελητς θ σχολιάσουν πς πλήγωσε μ᾿ ατ τ λόγια, τ μητέρα Του.



Λέτε, λήθεια, ν διαφοροσε τόσο πολ γι κείνη Κύριος;



Ποιός; κενος, ποος, ταν ταν καρφωμένος πάνω στ Σταυρό, κα φρικτ πέφερε, ντούτοις νοιάστηκε γι ΄κείνη, γι ν μν μείνει μόνη κα προστάτευτη μετ τ θάνατό Του κα τν θεσε π τν προστασία το γαπημένου Του μαθητ, το ωάννη.



Κι κείνη λέτε ν μ γνώριζε τ σημασία τν παραπάνω λόγων το παιδιο της, ταν ταν:



κείνη πο Τν γέννησε κα Τν νέθρεψε;



κείνη πο Τν παράστεκε σ᾿ λες τς περιοδεες Του;



κείνη πο στ Γολγοθ πάνω κα κάτω π᾿ τ Σταυρ το παιδιο της νήμπορη κα μόνη παρακολουθε τ φρικτ γενόμενα πο σν κοφτερ λεπίδι σχίζουν τ σωθικ της; «Σφαγήν Σου τν δικον Χριστέ, Παρθένος βλέπουσα..» (πως εχε προφητεύσει γιος Συμεν ταν κατ τν παπαντ το Κυρίου στ να εχε πε: «Κα σο δ ατς τν ψυχ διελεύσεται ρομφαία» (Λουκ. 2, 35).



κείνη πο κατ τν ποκαθήλωση λουσε μ τ δάκρυά της, μύρωσε κα νεκροπρεπς νταφίασε τ πανάγιο σμα το Γιο της;



κείνη πο πρωτοτίμησε Γιός της μ τν ναστημένη παρουσία Του;



κείνη πο μπροστ στ μάτια της Γιός της κα Σωτήρας το κόσμου, ναλήφθηκε στος ορανούς;



κείνη πο κατ τν μέρα τς Πεντηκοστς λαβε στ περο τς ερουσαλμ τ γιο Πνεμα, μαζ μ τος ποστόλους;



κείνη πο ξεκίνησε μετ π τν κλρο πο τς λαχε, ν πάει ν κηρύξει τ Γιό της στν βηρία;



λλ τελικά, τ θέλημα το Γιο της ταν ν βρεθε στ χερσόνησο το θωνα κα ατς ελογημένος τόπος ν τς παραχωρηθε π τν διο τν Κύριο, π τότε κα ως τ τέλη τν αώνων ς περιβόλι δικό της.



Παναγία γνώριζε π τν τν ρα το Εαγγελισμο της λα τ μελλούμενα, λλ «διετήρει πάντα τ ρήματα τατα ν τ καρδί ατς» (Λουκ. δ´ 51).



Μι συνεχς σιωπή, προσευχή, διακριτικ πομον κα ταπείνωση, ταν ζωή της.



Κι τσι συνέχισε ν πολιτεύεται κα μετ τν νάληψη το Γιο της στος ορανούς.



«Ξενυχτοσε στν προσευχή. Κα δν προσευχόταν ρθια γονατιστή. Χρωμάτιζε τν προσευχή της μ τς πίμονες γονυκλισίες (=μετάνοιες). κανε τόσες πολλς μετάνοιες, στε στ γία γόνατά της σχηματίστηκαν «κόμποι» (πως τς γίδας). Τ δ μάρμαρο πο κουμποσαν τ γόνατά της ...βαθούλωσε!!!



Μετ τν λονύκτια προσευχή της, ξάπλωνε γι λίγο, χοντας σ στρμα μία πέτρα.



δ προσευχή της (κα τί προσευχή!) κανε θαύματα! ( Παναγία προσευχόταν!) Θεράπευε ρρωστους, βγαζε δαιμόνια κ.λ.π.



μως φιλεύσπλαχνος Παρθένος δν εχε περιορισθε μόνο στν προσευχή, λλ᾿ εχε νοιχθε κα πρς τν κόσμο. Δν πικοινωνοσε μον μ τ Θεό, λλ κα μ τν κόσμο. Τ νύχτα δηλαδ τν εχε φιερώσει στν πικοινωνία της μ τ Θε κα τν μέρα στν πικοινωνία της μ τ συνάνθρωπο.



* ποδεχόταν τος ξένους με πλατι καρδιά. Κα τος περιποιονταν.



* κανε λεημοσύνες.



* τρεχε στ ρφανά, στς χρες, στος καταπονημένους, στος θλιβομένους.



μεγάλη της εσπλαχνία ράγιζε κα τς πέτρινες ψυχές.»



σπου ρθε ρα σ λικία γνωστη σ μς (λλοι λένε 59 τν κα λλοι 74, κάτι, πο εναι σως κα τ πιθανότερο), ν πάει ν συμβασιλεύσει στος ορανος μαζ μ τν Γιό της «πεποικιλμένη τ Θεί δόξ».



γγελος Γαβριλ τς φέρνει τν εδηση τς ναχώρησής της μετ τρες μέρες στος ορανούς, προσφέροντάς της να κλαδ φοίνικα πο εναι σύμβολο θανασίας.



Στ διάστημα τν τριν μερν, κανε λες τς παραίτητες τοιμασίες πο πιβάλλεται ν γίνουν γι᾿ ατ τ ταξίδι.



Προσευχήθηκε στ γαπημένο της ρος τν λαιν κι κε τ δέντρα κλιναν τς κορφές τους γι ν τν προσκυνήσουν, ν τν τιμήσουν κα ν τν ποχαιρετήσουν.



Μ τ θαυμάσια το Θεο δν χουν τελειωμό. Ο πόστολοι εχαν διασκορπιστε στ πέρατα τς γς γι ν κηρύξουν «ησον Χριστν κα τοτον σταυρωμένον». Τν μέρα τς κοιμήσεως τς Θεοτόκου μως, σύννεφα τος ρπαξαν κα τος μετέφεραν «Γεθσημαν τ χωρί», στ σπίτι τς Παναγίας. Παρόντες κε κα πόστολος τν θνν Παλος κα Διονύσιος ρεοπαγίτης κα ερόθεος, πρτος πίσκοπος θηνν. Δν μποροσαν ν᾿ φήσουν μόνη της τ μητέρα το Θεο σ᾿ ατς τς τελευταες πίγειες στιγμές της.



Κι κείνη τος μιλάει, τος νουθετε, τος καθοδηγε κα τος παρηγορε, μ τν παράμιλλη γλυκύτητα πο τν διακρίνει πάντα. Κα ταν ρθε ρα (9 τ πρω τς 15ης Αγούστου), παρέδωσε τ πνεμα της στ χέρια το διου το Γιο της, ποος τότε κπλήρωσε κα τν πιθυμία της, ν δε π κοντ τος τόπους που πγε κενος γι ν λευθερώσει τος Προπάτορες, λλ ν δε κα τος βασάνους τν μαρτωλν στν κόλαση.



ταν λοιπόν, ρχάγγελος Γαβριλ πγε τν ψυχή της στν χρο κενο, τόσο συγκλονίσθηκε Θεοτόκος π τ φοβερ θέαμα τν βασανισμένων στν κόλαση πο παρακάλεσε τν Γιό της γι᾿ ατος τος δυστυχες. Κα κενος γι τ δικό της χατήρι κάθε χρόνο κα γι πενήντα μέρες (π τ Πάσχα μέχρι τν Πεντηκοστή), πελευθερώνει τος κολασμένους π τ δεσμ τς κόλασης.



ταν Παναγία φησε τν τελευταία γήινη πνοή της, Πέτρος πρτος τς ψάλλει πιτάφια γκώμια κα ο πόλοιποι πόστολοι σηκώνουν τ νεκροκρέββατό της κα προχωρονε πρς τ μνμα γι ν νταφιάσουν τ πανάγιο σκνος της. μως ο πάγκακοι ουδαοι δν σέβονται οτε ατ τν ερ γι κάθε νθρωπο στιγμή. νας π᾿ ατος μάλιστα, εφονίας πιασε τ νεκροκρέββατο τς Παναγίας μ σκοπ ν τ νατρέψει. Παρευθς το κόβονται, π όρατο σπαθί, τ βέβηλα χέρια του. «Μητέρα το Κυρίου κα Θεο μου συγχώρα με» φωνάζει. Κα μέσως πανασυγκολονται τ κομμένα μέλη το σώματός του. λλοι π τν ουδαϊκ χλο πο κολουθοσε ργισμένος κα μ σκοπ ν πιτεθε στ νεκρικ πομπή, τυφλώνονται. σοι π᾿ ατος πίστεψαν στ Χριστ κα τν μητέρα Του, θ βρον τ φς τους, ταν θεραπευμένος πλέον εφονίας, παίρνει π τ χέρια το Πέτρου τ φοίνικα πο εχε δώσει Γαβριλ στν Παναγία κα τος κουμπάει στ μάτια.



μως κα πάλι κατ θεία εδοκία, «ες κ τν δώδεκα», Θωμς, πουσιάζει π τ γενόμενα. ρπάζεται π σύννεφο, μόλις τν τρίτη μέρα π τν κοίμησή της κα μεταφέρεται στ Γεθσημαν. κε βλέπει τν Παναγία ν νεβαίνει σύσσωμη στος ορανος κα ν το δίνει, ς ερ νθύμιό της, τν γία ζώνη της, ποία σήμερα φυλάσσεται ς θησαυρς πολυτιμότατος στν ερ Μον Βατοπαιδίου το γίου ρους. Συναντ, λοιπόν, Θωμς τος πόλοιπους ποστόλους, ο ποοι π τρες μέρες δν φυγαν πάνω π τν τάφο τς Παναγίας, κα τος θερμοπαρακαλε ν νοίξουν τν τάφο της, ν τν δε κα ν τν ποχαιρετήσει κι ατός. Κα το παραδόξου θαύματος, ταν νοιξαν τν τάφο διαπίστωσαν τι ατς ταν δειος π τ πανάχραντο σμα τς Θεοτόκου. Στν τάφο μέσα εχε μείνει μόνο τ σεντόνι μ τ ποο τύλιξαν κατ τν νταφιασμ τ νεκρ σμα της. Παναγία μετέστη σωματικς στος ορανούς. Δν νέστη πλς κ το τάφου, πως Κύριος, λλ κα μετέβη ταυτόχρονα λόσωμη στος ορανούς, πως τν εδε Θωμς. τσι θ τ δονε, μετ π λίγες μέρες, λοι ο μαθητς ν τος χαιρετ κα ν τος διαβεβαιώνει: «Χαίρετε, τι μεθ᾿ μν εμ πάσας τς μέρας», κι κενοι θ ναφωνον: «Παναγία Θεοτόκε, βοήθει μν».



Δν χουμε λοιπόν, μόνο νάσταση, τν πρώτη πο νεργε ναστημένος Χριστς κα ατ πρς χάρη τς μητέρας Του, λλ κα νάληψη συνάμα, τς Θεοτόκου στος ορανούς. Γι᾿ ατ κα ορτάζουμε τ μικρ Πάσχα το καλοκαιριο, τν Δεκαπενταύγουστο, χι τν θάνατο, λλ τν Κοίμηση τς Θεοτόκου.



«Πάντα πρ ννοιαν, πάντα περένδοξα τ σ Θεοτόκε μυστήρια».



τσι τίμησε Χριστς τν μητέρα Του.



γία λένη γι ν τιμήσει τν περδεδοξασμένη Θεομήτορα, χτισε να πο πάρχει κα σήμερα πάνω στν τάφο της (πο βρίσκεται στ Γεθσημαν κα χι πως λένε ο δυτικο στ θέση «Καπουλ Παναγιά», λίγο πι πέρα π τν φεσο).



Εαγγελιστς Λουκς γι ν τιμήσει τν Πάναγνη μορφή της, «στόρησε» πάνω π 70 εκόνες τς Παναγίας. Τν πρώτη εκόνα τς Παναγίας πο φτιαξε, τν φερε στν Κυρία Θεοτόκο κι κείνη τν ελόγησε. Σύμφωνα μ τν παράδοση, εκόνες τς Παναγίας πο χει φτιάξει Εαγγελιστς Λουκς εναι Μεγαλοσπηλιώτισσα στ Καλάβρυτα, Παναγία Σουμελ στ Βέροια, Κυκκώτισσα στν Κύπρο, λεοσα στ Βίλνα τς Ρωσίας κα Προυσιώτισσα στν Ερυτανία.



Ο πόστολοι Πέτρος κα ωάννης πάλι, σύμφωνα μ τν παράδοση, ταν κόμη ταν ν ζω περαγία Θεοτόκος, γι ν τν τιμήσουν, χτισαν, στν περιοχ Λύδδα τς Παλαιστίνης, τν πρώτη κκλησία πο ταν φιερωμένη στ νομά της, τν ποία μάλιστα δια Παναγία γκαινίασε μ τν παρουσία της.



Ο χριστιανο γι ν τιμήσουν τν Κεχαριτωμένη, τν χουν κοσμήσει μ πάμπολλα πίθετα κα χαρακτηρισμος κα τς χουν δώσει πλθος νομάτων.



Ο λληνες γι ν τιμήσουν τ Μητέρα το Θεο, π τος 8.000 περίπου νοριακος ναος τς λληνικς πικράτειας, χουν φιερώσει στν μνήμη της τος 2.000. Τ διο συμβαίνει κα μ τ περισσότερα μοναστήρια μας. πίσης, τ᾿ γιασμένο νομά της τχουν δώσει σ γαπημένα πρόσωπά τους, σ νησιά, ρη, χωρι κλπ.



μες ραγε, μ ποι τρόπο, θ τιμήσουμε τ μάνα μας, γιατ εναι κα δική μας μάνα, φο Κύριος εναι δελφός μας;



μες ραγε, μ ποι τρόπο θ τιμήσουμε ατν τν τίμητο Θησαυρ τς πίστης μας, πο ν κα μετέστη κ τς γς, «τν κόσμο ο κατέλιπε» κα σκέπει κα φρουρε πάντας σους ελαβς προστρέχουν στν χάρη της;



Παναγία δν παιτε τίποτε, ν δέχεται τ πάντα. Δν πιδιώκει τίποτε κα κατέχει τ πάντα. (π. λέξ. Σμέμαν)



Δν ρθε γι ν μς διδάξει, οτε ν᾿ ποδείξει τίποτε. παρουσία της μως κα μόνο, μ τ φς κα τν χαρά της, πομακρύνει τ γχος τν φανταστικν μας προβλημάτων. (π. λέξ. Σμέμαν)



ταν Μέγας Ναπολέων μπκε νικητς στ Λουξεμβοργο, ο κάτοικοι τρεξαν ν το παραδώσουν τ κλειδι τς πόλεως πο τ εχαν φυλάξει στ χέρια νς γάλματος τς Παναγίας.



- φήσατέ τα στ χέρια τς Παναγίας, επε κενος, γιατ ,τι φυλάει Παναγία εναι καλ φυλαγμένο.



Μέγας λέξανδρος επε κάποτε. να δάκρυ τς μητέρας μου θώωσε πολλούς. λήθεια πόσους χουν θωώσει τ δάκρυα κα μεσιτεία τς Μεγάλης Μάνας μας τς Παναγίας!



γιότητα σ μι ψυχ αξάνει σο πι πολ αξάνει ελάβειά της πρς τν Παναγία.



δύνατον ν χάσει τν ψυχή του κενος πο τιμ τν Παναγία.






«ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΠΡΟΣΔΕΞΑΙ
ΤΑΣ ΔΕΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΔΟΥΛΩΝ ΣΟΥ…»



Η ΖΩΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΑΓΙΑΣ, ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ,
ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΔΕΣΠΟΙΝΗΣ ΗΜΩΝ
ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΥ ΜΑΡΙΑΣ



ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΤΣΑΓΚΑΡΗ, ΘΕΟΛΟΓΟΥ
ΜΥΤΙΛΗΝΗ 2003

Δεν υπάρχουν σχόλια: